دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث، دانشگاه قرآن و حدیث
چکیده
مقالۀ پیش رو، نظریات مختلف در باب واقع نمایی، سمبلیک بودن، ترکیبی از این دو و در ادامه، منحصربه فرد بودنِ زبان قرآن را ملاحظه کرده و در پایان، به بررسی نظریه های مطرح شده در این زمینه پرداخته و مشخص کرده است که آیا این زبان به حقیقت خارجی اشاره دارد، یا همه چیز به صورت نمادین در آن بیان شده است و یا ترکیبی از دو زبان واقع نما و نمادین است یا این که با رد همۀ این نظریات، بایستی آن را زبانی منحصربه فرد دانست. این کنکاش با روش کتابخانه ای و تحلیلی انجام شده است. با بررسی ادعاهای موجود و نقد آنها، این نظر حاصل می شود که زبان قرآن، نوع خاصی از زبان است که در دیگر کتب آسمانی مشاهده نمی شود و به دلیل مبرّا بودن از هر تغییر و تحریف بشری، زبانی یکتا و منحصربه فرد است که در گونه های موجود در نظریه های زبانی مذکور نمی گنجد.
)