بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

در ساختار مقاله اجزای زیر به ترتیب قرار می‌گیرند:

عنوان ـ چکیده ـ کلید واژه ـ مقدّمه ـ متن اصلی ـ نتیجه‌گیری ـ فهرست منابع- چکیدۀ عربی (در صورت پذیرش مقاله)

 

عنوان

در عنوان مقاله پژوهشی اصل بر اختصار است؛ برخلاف متون آموزشی که عنوان باید توصیف‌کننده باشد و در آن اصل بر روشن و کامل بیان کردن است نه اختصار؛

 

چکیده

چکیدۀ مقاله، در واقع عصاره­ای از تمام مقاله و آمیزه‌ای از طرح موضوع، محتوای مقاله و دستاوردهای پژوهش است. چکیده بین 100 تا 150 کلمه است و پس از کامل شدن پژوهش از دیدگاه سوم شخص نگاشته می‌شود، گویی شخص دیگری مقاله را خوانده و چکیدۀ آن را بیان می­کند. در ضمن چکیده باید یکپارچه و بدون پاراگراف بندی باشد.

 

کلیدواژه

کلید واژه‌ها بین 3 تا 5 واژه از مهم‌ترین واژگان مرتبط با محتوای مقاله هستند که باید در انتهای چکیده قرار گیرند.

 

مقدّمه

در مقدّمه باید به تبیین مسألۀ تحقیق و پیشینۀ آن پرداخته شود و سپس اهمّیّت پژوهش و اهداف آن، مزایای آن نسبت به پژوهش­های پیشین، جنبه های نوآوری و روش پژوهش بیان شود.

 

متن اصلی

در متن اصلی مقاله که بدنۀ پژوهش است و نگارنده سخن اصلی خود را در آن بیان می‌کند، رعایت همۀ نکات علمی و پژوهشی که در تدوین کتابها و پایان‌نامه‌ها به کار می‌رود، لازم است. پرسش، فرضیه، تحلیل متکی بر اتقان علمی و نوآوری، دقّت در نقل‌ها، ارجاع به منابع معتبر، تکیه بر پژوهش‌های پیشین و نتیجه‌گیری از آن‌ها و نظم و ساختاربندی مناسب از مهم‌ترین این نکات هستند.

 

نتیجه‌گیری

در بخش نتیجه دستاوردهای پژوهش که حاصل تحلیل‌ها و استدلال‌های بیان‌شده در متن مقاله هستند، دست کم در یک پاراگراف بیان می­شود.

 

فهرست منابع

در فهرست منابع، تمامی منابعی که در متن مقاله به آنها ارجاع داده شده، به شرح مذکور در «شیوه تنظیم فهرست منابع» آورده می‌شود. منابع قابل استناد به ترتیب اولویت عبارتند از: کتابهای اصیل اسلامی، کتابهای مرجع در زمینۀ پژوهش مورد نظر، مقالات دایره المعارف ها، مقالات علمی پژوهشی و کنفرانس‌های معتبر علمی، پایان‌نامه‌های دکتری وکارشناسی ارشد، سایتهای معتبر و ...

 

 

ارجاع و استناد

کلیۀ ارجاع‌ها و استنادها باید درون متنی باشند. یعنی در پایان جمله، قبل از نقطۀ پایان، ارجاع آن داخل پرانتز آورده می­شود. توضیحاتی که به نظر نویسنده جزو متن اصلی نیست، (مانند: معادل انگلیسی، دربارۀ شخص، کتاب یا مکتب، عبارت عربی، و ...) تماماً به پی نوشت منتقل می­شوند.

درج ارجاعات مربوط به منابع در متن به صورت (نام خانوادگی مولف، سال نشر: جلد/صفحۀ کتاب) آورده می­شود. مثال: (مطهری، 1377: 1/40).

در صورت وجود تشابه اسمی و تشابه سال نشر، نام مولف نیز آورده می شود. مثال: (سبحانی، جعفر، 1370: 56)... (سبحانی، محمدتقی، 1370: 80).

در صورتی که به چند کتاب از یک مولف ارجاع داده شود که سال انتشار آنها نیز یکی باشد، در کتابنامه برای هریک از منابع مربوط به آن مولف، حرفی اختصاص داده می­شود که در ارجاعات از آن استفاده می­شود. مثال: (مفید، الف 1413: 2/247).

اگر کتابی بیش از یک مولف داشته باشد، در متن تنها به نام اولین نویسندۀ آن ارجاع داده می­شود.

در صورتی که نام مولف در متن آمده باشد، سال انتشار داخل پرانتز بلافاصله بعد از آن می­آید و تنها به شماره صفحه ارجاع داده می شود. مثال: پسندیده (1392) معتقد است «امر و نهی خداوند، راهی برای شناخت صلاح و فساد انسان است» (111).

چنانچه برای یک متن ارجاعات متعدد وجود داشته باشد، فاصلۀ بین ارجاعات نقطه ویرگول (؛) گذاشته می­شود. مثال: (سبحانی، 1370: 49؛ فقهی زاده، 1390: 43).

هرگاه بین دو ارجاع، ارجاع دیگری وجود نداشته باشد و با قبلی هیچ تفاوتی نداشته باشد با کلمۀ (همان) از آن یاد می شود. ولی اگر شماره صفحۀ یا جلد متفاوت باشد، این تفاوت باید مشخص شود. مثال: (همان: 14).

ارجاع به آیات قرآن به صورت (سوره: آیه) نوشته می­شود. مثال: (مومنون: 8).

برای ارجاع به کتابهای لغت، به جای شماره صفحه، عنوان مدخل یا واژه نوشته می­شود: مثال: (انوری، 1381: درنا).

 

 

نقل قول

در نقل قول مستقیم، هیچگونه تغییری در متن اصلی صورت نمی­گیرد و عبارت نقل شده، عیناً در گیومه آورده می­شود. در نقل قول غیر مستقیم، عبارت، بدون گیومه می آید و قبل از ارجاع دهی آن، عبارت «ر.ک:» اضافه می شود.

 

شیوۀ تنظیم فهرست منابع

الف) کتاب

نام خانوادگی نویسنده، نام نویسنده. (سال انتشار). نام کتاب (به صورت ایتالیک)، نام و نام خانوادگی محقّق، مصحّح یا مترجم (در صورت وجود)؛ محل نشر: ناشر، نوبت چاپ.

مثال: طبری، ابن‌جریر. (1387ق). تاریخ الرسل و الملوک (تاریخ طبری)، تحقیق: محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: دارالمعارف، چاپ دوم؛

 

ب) مقاله

نام خانوادگی، نام. (سال انتشار). «عنوان مقاله»، نام نشریه ادواری یا کتاب یا دانشنامه یا دایرة المعارف، نام مترجم (در صورت وجود)، شمارۀ دوره یا سال یا جلد، صفحه ابتدا-انتها.

مثال: مقصودی، حمیدرضا. (1389ش). «حجیت اخبار آحاد در اعتقادات»، علوم حدیث، ش 58، صص 12-24.

پاکتچی، احمد. (1367). «تحریف»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج 14، صص 610-624.

 

ج) پایان‌نامه

نام خانوادگی، نام. (سال دفاع از پایان نامه). عنوان پایان نامه، مقطع دفاع، نام دانشگاه، نام شهر.

مثال: علیین، حمید. (1385ش). تربیت سیاسی از دیدگاه امام علی علیه السّلام، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه شاهد، تهران.

 

د) مقالات ارائه‌شده در کنفرانس‌های معتبر

نام‌ خانوادگی، نام. (سال برگزاری کنفرانس). «عنوان مقاله»، چندمین کنفرانس یا همایش، شهر و کشور محل برگزاری کنفرانس.

مثال: طباطبایی، فرزانه. (1385ش). تربیت از دیدگاه امام سجاد علیه السّلام با تأکید بر ادعیه صحیفه سجادیه، دومین جشنواره صحیفه سجادیه دانشگاهیان کشور، تهران، ایران.

 

هـ) وب سایت

نام خانوادگی، نام. [یا شخصیت حقوقی] (تاریخ انتشار مطلب). عنوان محتوا، عنوان سایت، آدرس اینترنتی (URL).

مثال: موسسه فرهنگی رواق حکمت. (1395). منظور از علم انساب چیست، اسلام کوئست، http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa44068

 

تذکرات:

1-    کتب مقدس؛ مانند قرآن کریم، انجیل و تورات در ابتدای فهرست، بدون در نظر گرفتن ترتیب الفبایی و ذکر مشخصات کتابشناسی آورده می‏شوند.

2-     در ترتیب الفبایی فهرست منابع، از القاب نویسنده به جز موارد مشهور صرف‌نظر می‌شود (مثلاً: آیت الله، حجة الاسلام، دکتر،...).

3-     اگر از یک نویسنده چند اثر استفاده شده باشد، نام و نام خانوادگی نویسنده در منبع اوّل به صورت کامل می‌آید و در منابع بعدی به جای آن، از سه خط تیره ممتد استفاده می‌شود.

مثال:

سبحانی، جعفر. (1370ش). فروغ ابدیت، قم: مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ ششم؛

___. (1390ش). مقدمه ای بر شناخت نهج البلاغه: گفته ها و ناگفته ها، تهران: جمهوری، چاپ اول.

 

4-     اگر سال انتشار چند اثر از یک نویسنده مشابه باشد، برای هریک از منابع حرفی اختصاص داده می­شود تا در ارجاع از آن استفاده شود.

مثال:

مفید، شیخ محمدبن نعمان (الف) .(1413ق) . الاختصاص، قم: الموتمر العالمی لالفیة الشیخ المفید.

___ (ب) .(1413ق) . الارشاد فی ­معرفة حجج ­الله ­علی ­العباد، قم: کنگرۀ ­شیخ ­مفید.

 

5-    لازم است مشخص شود سال انتشار، شمسی، قمری، یا میلادی است. برای این منظور از حروف اختصاری زیر استفاده می شود: ش: شمسی. ق: قمری. م: میلادی (مثالهای بالا).

6-    منبعی که سال انتشار آن مشخص نباشد، به جای سال انتشار آن نوشته می­شود «بی­تا». در ارجاع درون متن نیز از همین کلمه استفاده می­شود.

7-    اگر محل انتشار نیز نامعلوم باشد، نوشته می­شود «بی­جا».

مثال:

کنجی، محمد بن ‌یوسف. (بی­تا). کفایة الطالب فی مناقب علی بن‌ابی‌طالب7، تحقیق: محمدهادی امینی، بی‌جا.

8-    اگر یک کتاب بیش از یک مولف داشته باشد، تنها نام نویسنده اول می­آید و به جای نام دیگر نویسندگان نوشته می­شود «و دیگران».

مثال:

عبدالمقصود، عبدالفتاح. (1351ش). امام علی بن أبی طالب تاریخ تحلیلی نیم قرن اول اسلام، ترجمه: سید محمود طالقانی و دیگران، تهران: شرکت سهامی انتشار؛

9-    نام گردآورنده، محقق و مترجم پس از نام کتاب به صورت «نام نام خانوادگی» ، پس از «دو نقطه» (:) می آید (مثال بالا).

10- در انتهای مشخصات هر مرجع در کتابنامه، نقطه ویرگول (؛) می­آید و در انتهای آخرین مرجع، نقطه قرار داده می­شود.

11-   ارجاع به نرم افزارها قابل استناد و معتبر نیست.

 

 

 

ویرایش فنّی متون فارسی

1. مقاله باید با نرم افزار  wordحروف‌چینی شود.
2. حاشیه سمت راست و بالا 3.5 سانتی‌متر و سمت چپ 2.5 سانتی‌متر و فاصلۀ بین خطوط 1.15 و پانوشت 1 سانتی‌متر باشد.
3. برای حروف‌چینی متون فارسی از فونت  B mitra با اندازه قلم 14 و برای متون عربی از فونت B badr با اندازه قلم 14 و برای متون انگلیسی از فونت  Times New Roman با اندازه قلم 12 استفاده شود. برای درود به اشخاص مقدس از فونت alaem با اندازه قلم 14 استفاده می شود.
4. عناوین اصلی و فرعی مقاله (از مقدمه تا نتیجه) شماره گذاری شود:

مثال: 1- مقدمه

2- روشهای منقبت نگاری

1-2- شکل نگارش

1-1-2- مجموعه نگاری ها

1. شمارۀ صفحه لازم است در پایین صفحات قسمت وسط درج شود.
2. نام کتاب و مجله به صورت ایتالیک (I) نوشته می‌شود و نام مقاله داخل گیومه قرار می‌گیرد.
3. نشانه‏های ویرایشی«،»، «؛»، «؟»، «!»، «.» و «:» به واژۀ پیش از خود می‌چسبند و از واژۀ پس از خود یک فاصله (Space) دارند.
4. عبارت داخل گیومه، پرانتز و قلاب باید به آن‌ها بچسبد و عبارت بیرونی باید با آن‌ها یک فاصله داشته باشد.
5. در ارجاع­ها، نقطۀ پایان جمله پس از پرانتز بستۀ ارجاع می­آید.

مثال: امر و نهی خداوند، در حقیقت راهی برای شناخت صلاح و فساد انسان است (پسندیده، 1392: 111).

1. براى کلمات مختوم به هاى غیرملفوظ، در حالت مضاف، از نشانۀ (ۀ) استفاده مى‌شود؛ مانند: خانۀ من، نامۀ او.
2. «می» باید از فعل‌هایی که در ابتدای آنها به کار رفته است با نیم‌فاصله جدا شود؛ مانند: می‌رود.
3. نشانۀ جمع (ها) در کلمات فارسی باید با یک نیم‌فاصله بعد از کلمه آورده شود؛ مانند: آن‌ها، کتاب‌ها.
4. در عبارت‌های عربی، همزۀ قطع باید حتماً نوشته شود؛ مانند: أحمد، إلی، أناس، أب و ... .
5. هر عنوان اصلی bold شده و از آخرین خط پاراگراف پیشین یک سطر فاصله دارد.

 

تذکّرهای لازم

• مقاله‌های ارسالی به این نشریه لازم است در زمینۀ اعتقادات حدیثی و مشتمل بر مطالبی بدیع و نوآور باشد.
• نقل مطلب با بیان منبع آزاد است.
• صحّت مطالب مقاله بر عهدۀ نویسنده است.
• نشریه در پذیرش یا ردّ مقالات و ویرایش آن‌ها آزاد است.
• حجم مقاله حداقل 10 و حداکثر 20 صفحۀ سیصد کلمه ای باشد.
• مقالۀ ارسالی نباید به نشریه دیگری فرستاده شده باشد؛ اعم از این‌که در حال بررسی یا در نوبت چاپ باشد.
• نویسنده باید متن تعهد اصالت مقاله را از بخش اطلاعات نشریه> اصول اخلاقی نشریه دریافت نماید و پس از تاریخ و امضا به همراه فایل اصلی مقاله  با عنوان «کپی رایت» در سامانه بارگذاری نماید.
• اگر مقاله برگرفته از سمینار یا پایان‌نامه تحصیلی باشد، لازم است همراه با مشخصات و تأییدیه استاد راهنما و قید «مستخرج از پایان‌نامه/سمینار» فرستاده شود.
• فایل ارسالی متن اصلی مقاله باید بدون نام و مشخصات نویسنده باشد.
• همراه مقاله، مشخصّات کامل نویسنده (نام، نام خانوادگی، رشته تحصیلی، گرایش، مقطع، رتبۀ علمی، محل تحصیل، آدرس، شمارۀ تلفن همراه و پست الکترونیک) در فایل ضمیمه فرستاده شود.