مطالعۀ منابع روایی، وجود نصوص و روایات مشترک در میان جمیع فرق و مذاهب را به خوبی نمایان می سازد. البته این مطلب، چنان واضح و روشن است که با اندک توجه به منشأ شکل‌گیری نصوص و احادیث در میان مسلمانان به خوبی مشاهده می شود؛ چنان که حتی بدون مراجعه به منابع حدیثی نیز می توان آن را حدس زد. بنابراین وجود روایات مشترک از امام رضا در منابع روایی شیعه و اهل سنت، از فرضیه های این تحقیق است؛ زیرا علاوه بر یکسان بودن منشأ صدور روایات در شیعه و اهل سنت، در منابع رجالی، تاریخی و تراجم اهل سنت، از شخصیت امام رضا بسیار تجلیل شده است. با این وجود، برخی معتقدند در صحاح ستّه ـ که کتب معتبر روایی اهل سنت است ـ روایتی از امام رضا نقل نشده است. با توجه به این پیش‌فرض ها و گزارش‌ها، بررسی روایات مشترک امام رضا در کتب اربعه و صحاح ستّه، رکن اساسی و پایه در این پژوهش است که با تکیه بر تبیین مفهوم مشترک، با روش توصیفی ـ تحلیلی انجام می گیرد. نتایج حاصل از تحقیق حاضر، نشان می دهد، با نگاه مبنایی به منشأ صدور حدیث و تبیین مفهوم مشترک می توان به نصوص و روایت هایی دست یافت که بین فریقین مشترک بوده و چنین مطالعاتی می تواند، یکی از محورهای مهم گفتگو باشد و موجب ایجاد صلح و همزیستی و تقریب بین مذاهب شود.
)