صحیفۀ سجادیه، میراث گران‌قدر و زندگیساز سیّد ساجدان علیبن الحسین(ع) است که به زبور آل محمّد(ص) مشهور گشته است. در ذیل حدیث متواتر و ارجمند ثقلین و نیز مفاد کلام رسول‌الله(ص) «انتم مع القرآن و القرآن معکم» آموزههای روایی و قرآنی همسوی و همسان هستند. بدین‌سان مطالعۀ درونمایۀ صحیفۀ سجادیه از این منظر پژوهشی ضروری و ثمربخش است. چنانچه در بررسی، ارتباط محتوایی ژرف میان این دو میراث گران‌سنگ تبیین شود، می‌تواند دلیلی استوار به صحت انتساب صحیفه به امام(ع) باشد. این پژوهش با تبیین ارتباط قرآن و صحیفه و توجه به تفسیر آیات درزمینۀ خاستگاههای توبه تلاشی در راه نشان دادن پیوند محتوایی این دو کتاب شریف است. پژوهش حاضر، با مراجعه به صحیفۀ سجادیه، مهم‌ترین خاستگاههای توبه را - که ریشه در ذات متعالی و صفات کمال پروردگار دارد مانند قدرت، رحمت، غفّاریت، توابیّت، فضل - استخراج نموده، سپس هرکدام از این اصول را مورد تحلیل و بررسی بیشتر قرار داده است.
)